Zbrodnia o, której nikt nie mówi! Niemcy zanim zgładzili Żydów, zabijali niepełnosprawnych
O masowym holocauście i obozach śmierci słyszał w szkole każdy. Jednak wcześniej rozpoczęło się ciche ludobójstwo pod postacią T4. O co chodziło w tej okrutnej akcji niemieckich wojsk?
Przygotowania rasy aryjskiej
Koncepcja Adolfa Hitlera i jego rasy aryjskiej opierała się na eugenice oraz doborze naturalnym. Według jego założeń życie ludzkie można wartościować i jednostki „lepsze” (tzn. zdrowe bez wad, będące Aryjczykami) są warte zachowania. Inne już nie. Osoby u których zdiagnozowano zaburzenia psychiczne lub byli niepełnosprawni trafiali do zakładów zamkniętych. Psychiatra w XX wieku nie należała do najbardziej humanitarnych i na całym świecie testowano potworne sposoby leczenia zaburzeń. Niemcy jednak postanowili rozwiązać tę kwestię ostatecznie. Argumentowano to potrzebą „higieny rasowej” i rozwojem idealnych ludzi, ukształtowanych według norm nazizmu.
Ciche ludobójstwo
T4 to skrót od biura projektu, które mieściło się na ulicy Tiergartenstraße 4. Jej celem było „eliminacja życia niewartego życia” (niem. Vernichtung von lebensunwertem Leben). Rozpoczęła się w październiku 1939 roku i to za sprawą osobistego doktora Adolfa Hitlera Karla Brandta oraz Viktora Bracka, który nadzorował masowy program eutanazji, sterylizacji i masowych mordów. W jej ramach na terenie całej Rzeszy Niemieckiej (także podbitych terenów) i miała oczyścić rasę „Panów” ze słabości. Te moralne łamała ideologia i propaganda, a fizycznych, które nie można było się pozbyć lub wyleczyć likwidowano.
W ramach akcji mordowano chorych na schizofrenię, niektóre postacie padaczki, otępienie, pląsawicę Huntingtona, stany po zapaleniu mózgowia, osoby niepoczytalne, chorych przebywających w zakładach opiekuńczych ponad 5 lat oraz ludzi z niektórymi wrodzonymi zaburzeniami rozwojowymi.
Wbrew pozorom akcja T4 nie była bezpośrednio powiązana z holocaustem i obozami zagłady, gdyż dotyczyła także narodu niemieckiego. Najgorsze jest to, że nadzorcami całej akcji byli głównie lekarze, którzy w sposób naukowy tłumaczyli potrzebę likwidowania osób chorych.
Główne zakłady likwidacji znajdowały się w Grafeneck, Brandenburg, Hartheim, Sonnestein, Bernburg oraz Hadamar. To tam wysyłano pacjentów, których lekarze wyznaczali do likwidacji i pochodzili także z krajów podbitych. Byłych pacjentów gazowano lub uśmiercano zastrzykami z trucizną. Następnie zwłoki palono w licznych krematoriach i rozrzucano na terenach przy obiektach. Niektóre elementy ciał np. mózg konserwowano i wysyłano do badań. Nawet wiele lat po wojnie te „zbiory” wykorzystywano do badań naukowych, nie bacząc z jakiego źródła pochodzą.
Co z rodzinami zamordowanych?
Władze Rzeszy zachęcały do oddawania swoich chorych krewnych pod opiekę państwowych ośrodków i obiecywali możliwość kontaktu z nimi. Wbrew pozorom zdarzali się Niemcy, którzy interesowali się losem swoich bliskich i próbowali sprawdzać stan zdrowia swoich krewnych. Na oficjalne pisma do danego obiektu zamkniętego, obywatele Rzeszy otrzymywali odpowiedź, że krewny zmarł z powodu choroby. Jeśli zaś byli aż nazbyt zainteresowani, a w najgorszym wypadku oskarżali o morderstwo bliskiej osoby… sami mogli się znaleźć w ośrodku i być uznanymi za niepoczytalnych. Sama akcja T4 była utrzymywana w ścisłej tajemnicy i obywatele nie mieli prawa o niej wiedzieć.
Bilans całej akcji
W ramach całej akcji zamordowano blisko 300 tys. ludzi chorych, niepełnosprawnych i przede wszystkim – niewinnych. Dokonano licznych masowych egzekucji na terenach okupowanych na miejscach szpitali psychiatrycznych. W Polsce jak i w innych krajach podbitych wiele takich ośrodków zostało poddanych akcji T4. Oznaczało to, że pacjenci byli brutalnie zamordowani, a dawne szpitale wykorzystywano w inny sposób.
