Kiedy miała 9 lat, amputowano jej nogi. 15 lat później nikt nie wierzy, że to co robi, jest możliwe
Oksana Bondarczuk urodziła się 16 czerwca 1989 roku w ukraińskim Chmielnickim. Kiedy przychodzi na świat, nawet doświadczeni lekarze są w szoku. Noworodkowi brakuje sporej części nóg, ręce są zdeformowane, a nerki uszkodzone.
Bardzo prawdopodobne, że nieprawidłowościom jest winna awaria reaktora jądrowego w Czarnobylu w 1986 roku.
Rodzice Oksany byli przerażeni tym, że to najprawdopodobniej ekspozycja na wysokie promieniowanie doprowadziła do nieprawidłowego rozwoju dziecka. Nie byli gotowi na opiekę nad dziewczynką i bali się tego wyzwania. Wkrótce po urodzeniu Oksana oddali ją do sierocińca.
Oksana spędziła tam kilka lat, o których wolałaby nie pamiętać. Zastraszana, cierpiała głód, była bita i wykorzystywana seksualnie.
Wydawało się, że jej cierpienie nigdy się nie skończy. Jedyną rzeczą, która dawał siłę dziewczynce była nadzieja, że kiedyś znajdzie dobry dom.
Nikt jednak nie wierzył, że Oksana kiedykolwiek zostanie zaadoptowana. Ku wielkiemu zaskoczeniu zarządcy domu dziecka, pewnego dnia zadzwonił telefon w jej sprawie.
Po drugiej stronie telefonu była Gay Masters, logopeda z amerykańskiego Cincinnati. Kobieta widziała zdjęcia Oksany i widziała ją jako swoją przyszłą córkę.
Oksana miała pięć lat, gdy poznała swoją przyszłą mamę. Ze względu na ukraińskie prawo, procedura adopcyjna trwała dwa lata. Przez cały czasz dziewczynka bała się, że Gay o niej zapomni.
Ale kobieta nie zawiodła jej i nie miała zamiaru opuszczać. Wysyłała dziecku zdjęcia nowego domu i pisała listy. Wszyscy zastanawiali się, dlaczego Amerykanka wybrała Oksanę, kobieta jednak nie miała zamiaru zmieniać swojej decyzji.
W końcu Oksana skończyła osiem lat i przyjechała do Stanów Zjednoczonych. Jako małe dziecko mogła chodzić na palcach, ale w końcu zniekształcone nogi odmawiały posłuszeństwa.
W nowym domu dziewczynka otrzymała niezbędną opiekę. Lekarze nie mogli zrobić wiele. Dziewięcioletniej Oksanie zostaje amputowana lewa noga, rok później również prawa. Szansą na normalne życie są protezy.
Ryzykowna operacja poszła dobrze i Oksana szybko zaczęła radzić sobie z nowymi nogami. Wkrótce jeździła już na rolkach i na rowerze. W końcu również odkryła swoją prawdziwą pasję: wioślarstwo.
Trenowała bardzo ciężko i jest w tym na tyle dobra, że w końcu kwalifikuje się do igrzysk paraolimpijskich.
W 2012 roku wraz ze swoim partnerem wioślarskim Robem Jonsem zdobywa brązowy medal na igrzyskach w Londynie.
Z niechcianej sieroty, Oksana wyrasta na dumną, pewną siebie i piękną kobietę. Często pozuje do sesji dla magazynów sportowych i organizuje sesje zdjęciowe, by inspirować ludzi podobnych do niej.
Oksana nie wstydzi się swojej niepełnosprawności. Wręcz przeciwnie, z dumną pokazuje swoje ciało i udowadnia, że ciężką pracą można wiele osiągnąć.
Podczas zimowych igrzysk paraolimpijskich w Soczi, 25-letnia Oksana zdobyła brąz i srebro w biegach narciarskich. Cały świat usłyszał wówczas o jej historii.
Mimo bolesnej przeszłości Oksana się nie poddała. Otrzymała szansę, którą wykorzystała w pełni i ciężką pracą spełniła swoje marzenia.
W 2015 roku odwiedziła Ukrainę, gdzie uważana jest za bohaterkę. Spotkała się z rannymi żołnierzami, których zachęcała do odwiedzania sierocińca i spędzania czasu z dziećmi.
