„Gwałcił mnie całą noc, kiedy zasypiałam, znów przyszedł. Nie miałam już siły krzyczeć”

Na łamach serwisu Onet.pl pojawił się artykuł o przemocy domowej, autorstwa pani redaktor Ewy Raczyńskiej. Jego główną bohaterką jest pani Joanna, która przez 27 lat żyła w związku, gdzie była bita. Kobieta pragnęła opowiedzieć swoją historię, by usłyszało ją jak najwięcej kobiet w podobnej sytuacji. Chciała im dać nadzieję, że można się wyzwolić…

„Ten pierwszy raz zostaje w twojej głowie na zawsze”

Pani Joanna doskonale wie, jak czują się ofiary przemocy domowej. W końcu sama nią była. Zdaje sobie sprawę z tego, że one wstydzą się o tym mówić i boją się tego. Jest świadoma, że ze wstydu nie sięgają po pomoc i obawiają się, że jak ujawnią, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami ich domów, a nikt w porę nie poda im pomocnej dłoni, będzie tylko gorzej…

Ten pierwszy raz zostaje w twojej głowie na zawsze, choćby dlatego, że uparcie wierzysz, że kolejnego nie będzie. Ale to nieprawda. Będą kolejne i kolejne. Będziesz kulić się w rogu pokoju trzęsąc się ze strachu i modląc się, by cię nie zauważył. Żyłam tak 27 lat. Uciekałam, odchodziłam i wracałam. Wracałam, bo się bałam, bo byłam sama, bo nie miałam obok siebie nikogo, kto mógłby mi pomóc, nie miałam gdzie pójść, gdzie się podziać

„Skupiałam się na tym, żeby ponownie przeżyć”

Pani Joanna wspomina jak było na początku. Mówi, że gdy się zaczęło, stawiała mu opór, próbowała się bronić i odpowiadała na zaczepki. Jednak nie wytrzymała za długo. Jej mąż szybko ją złamał, bo doskonale znał jej słabe strony. Po czasie dygotała na sam dźwięk przekręcanych kluczy w zamku.

Na początku się buntowałam, stawiałam, odpowiadałam na jego zaczepki. Byłam harda. On mnie jednak złamał bardzo szybko. Dźwięk przekręcanych w zamku kluczy wywracał mi żołądek na drugą stronę. Kiedy wchodził, zwijałam się w kłębek, dygotałam ze strachu. Skupiałam się na tym, żeby ponownie przeżyć

„Wstydziłam się tego, że jestem słaba”

Pani Joasia wyznała też, że czuła się jak w pułapce. Nie wiedziała, co robić. Jej główną myślą i marzeniem było to, aby nie działo się jeszcze gorzej. Podkreśla też, że najgorsze, co może być to uczucie wstydu, przez które człowiek nie potrafi zrobić nic… Dodaje jeszcze, że taka osoba, wstydzi się komukolwiek powiedzieć, ale zazwyczaj wszyscy dookoła już dawno wiedzą. Jej mąż nawet w obecności dzieci potrafił ją poniżać.

Jesteś jak w pułapce. Jedyne o czym myślisz to, żeby nie było jeszcze gorzej, a on robił ze mną wszystko, co najgorsze. (…) A później gwałcił mnie całą noc. Kiedy zasypiałam, znów do mnie dobiegał. Nie mogłam się ruszyć, nie miałam siły krzyczeć. Krzyczeć? Po co? Kto by mnie usłyszał? Poza tym wstyd mi nie pozwalał. Ten wstyd ciągnie cię na dno. Nikomu się nie przyznasz, choć wszyscy wokół wiedzą. Wstydziłam się tego, że jestem słaba, że nie dam rady iść do sądu i opowiadać o piekle, który miałam w domu. A on pluł mi do jedzenia, ciągnął za nogi albo za włosy przez całe mieszkanie. Kiedy syn wracał ze szkoły mówił: „No przyznaj się, ku*wo, jak cię wy*uchałem”

„Zmienię się, obiecuję…”

Nękana przez męża kobieta zdradziła też, że kilka razy mężczyzna zachowywał się tak, że była zmuszona wezwać policję. Funkcjonariusze wciąż mówili jej, żeby złożyła zawiadomienie do prokuratury. Ona jednak tego nie zrobiła. Bała się, że mąż zmusi ją, aby je wycofała. Kilkakrotnie zapewnią ją też, że zmieni się dla niej i dla dzieci. To jednak nigdy nie następowało.

Pewnego dnia kopał mnie, szarpał. Krzyczał, że mnie zabije. Poleciał po siekierę do piwnicy. Zadzwoniłam po policję. Zamknęłam drzwi, ale wrócił, wyważył je. Złapał wielki nóż i przyłożył mi go do brzucha. Płakałam i błagałam, żeby przestał… „Zabiję siebie i ciebie”… Ale zadrżała mu ręka, uciekł, nim przyjechała policja.

Wstydziłam się ich wzywać, bo policjanci za każdym razem mówili: „Niech pani składa zawiadomienie do prokuratury”. A ja myślałam, co dalej. Złożę zawiadomienie i zaraz wycofam, bo mnie do tego zmusi. Będę głupią z siebie robiła? Dwa razy zrezygnowałam, bo prosił, błagał, obiecywał, że dla mnie, dla naszych dzieci się zmieni. Mój ojciec mówił: „Daj mu szansę, widać, że cię kocha”. I dawałam kolejną, tym samym pozwalając mu przekraczać wszystkie moje granice ze strachu, że mnie zabije. Robił coś strasznego, żeby później było jeszcze gorzej… Myślałam, co musi się stać, żebym się z tego wyrwała, żebym naprawdę się ochroniła

„Bękarta nie będzie wychowywał”

To jeszcze nie wszytko… Mąż Pani Joanny nie miał skrupułów, nawet gdy ona była w ciąży… Nie oszczędził jej nawet tuż przed porodem. Słowa tej biednej kobiety są naprawdę przerażające…

W siódmym miesiącu kopał mnie po brzuchu, uciekłam boso na ulicę. Biegłam przed siebie, ale mnie dopadł, szarpał. Zatrzymał się rowerzysta krzycząc, żeby przestał. Pobiegłam w pole, to była noc. Ale tam też mnie znalazł, przerzucił przez plecy i pobiegł na skraj lasu, żeby nas nie znaleźli.

Przed porodem potrafił złapać mnie za szyję i przenieść przez cały pokój pod ścianę krzycząc, że bękarta nie będzie wychowywał, że on nawet nie wie, czy to jego dziecko. Był dużo większy ode mnie i silniejszy. Mógł mną rzucać jak piłką

Dziś zastanawia się, jakim cudem przeżyła

Pani Joanna zdradza, że ciągle zastanawia się, czy to wszystko, co ją spotkało, nie było tylko złym snem. Gdy dociera do niej, że nie, to dziwi się, jakim cudem udało jej się przeżyć to całe cierpienie i te przerażające chwile. Jej mąż z premedytacją robił to wszystko. Mówił: „Ja cię wykończę, pójdę siedzieć, ale cię wykończę, ty już długo nie pociągniesz”. Zrozpaczona kobieta wiele razy uciekała w koszuli nocnej, na boska na ulicę. Zdradziła, że niektórzy zastanawiali się, czy nie postradała zmysłów, a ona była po prostu zrozpaczona…

Dlaczego tak naprawdę nie prosiła o pomoc?

Nie zrobiła tego ze strachu przed kimś, kto tak naprawdę był zdolny do wszystkiego. Ten mężczyzna potrafił nawet przyjść do sklepu, w którym pani Joanna pracowała i żądać od niej pieniędzy. Nie krępował się nawet klientów i krzyczał: „Ty ku*wo, dawaj kasę”. Nawet koleżankom z jej pracy pokazywał, za co ma swoją żonę. Gdy jedna z nich myła kiedyś podłogę potrafił do niej powiedzieć: „Ty myjesz podłogę? Ta szmata powinna ją myć, tylko do tego się nadaje”. Nie wstydził się takich scen przed obcymi ludźmi. Robił wszystko, aby zniszczyć życie swojej żonie i narobić jej wstydu, przed kim się tylko dało. Pani Joanna nawet ślub własnego syna przeżyła z ogromnym stresem.

Gdy starszy syn brał ślub, najbardziej baliśmy się, że zrobi jakąś awanturę, bo zapowiadał, że wyjdzie na scenę i przez mikrofon powie z jaką ku*wą przyszło mu żyć. Przez całe małżeństwo powtarzał, że jestem nic nie wartym śmieciem, że bez niego zdechnę

Próby ucieczki

Pierwszy raz Pani Asia próbowała uciec od męża tyrana i agresora już po czterech latach związku, gdy była mamą najstarszego syna. Przeniosła się do rodziców i złożyła zawiadomienie do prokuratury. Niestety, przeszkadzała swojej mamie i tacie – było ciasno, a małe dziecko dokazywało. Mężczyzna przychodził, pokazywał, że się zmienił, błagał, aby dała mu jeszcze jedną szansę. W końcu uległa, zwłaszcza, że jej rodzice naciskali, iż miejsce żony jest przy mężu. Nie minęło dużo czasu, a on znów zaczął… Dusił ją wtedy poduszką. Prawie mu się udało. Kobieta w ostatniej chwili zdołała go odepchnąć i uciec.

Za drugim razem odeszła od niego z młodszym synem po 20 latach i spała u sąsiadki. Gdy w końcu znalazła stancję, on znów ją odnalazł. Obiecywał, błagał, prosił, przepraszał. Zadeklarował, że zgłosi się po pomoc w zaprzestaniu nadużywania alkoholu. Pani Joasia zaczęła się wtedy bać, że sama nie da rady, że nie uda jej się utrzymać siebie i syna. Wróciła. Mąż przez dwa tygodnie był bardzo grzeczny i miły. Robił to, aby kobieta wycofała sprawę karną i rozwodową. W końcu to zrobiła. Jak on zareagował, kiedy się dowiedział? Przyszedł i powiedział jej: „Teraz możesz mnie pocałować w ch*ja”.

Poddała się

Wtedy Pani Joanna ostatecznie zrezygnowała z rozwodu, bo stwierdziła, że to i tak bez sensu, skoro będzie musiała żyć z nim pod jednym dachem. Jednocześnie bała się, że wtedy może być jeszcze gorzej.

Miałam nadzieję, że może wszystko samo się rozwiąże, może przestanie pić, może umrze, zapije się na śmierć. Człowiek naprawdę ma takie myśli. Bałam się, że w afekcie mu oddam, ze strachu, że nas zamorduje. Pilnowałam, żeby dzieci się z nim nie biły, choć odciągali go ode mnie. Krzyczałam, że mają go nie dotykać. Wytrącałam im telefon z ręki, gdy próbowali dzwonić na policję… A on nie pozwalał nam spać. Bywały noce, że walił kijem w kaloryfer albo puszczał głośno radio lub telewizor. Co zasypialiśmy, to za 15 minut on nas znowu wyrywał ze snu

„Głupia, po co z nim siedziała”

Pani Joanna doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że znajdą się tacy, którzy będą ją krytykować i mówić: „Głupia, po co z nim siedziała”. Ona tłumaczy to tak, że gdyby w tym czasie widziała jakiekolwiek wyjście, to by odeszła, ale nie potrafiła. Podkreśla, że to najprawdopodobniej są w stanie zrozumieć jedynie osoby, które także to przeżyły. Zaznacza, że człowiek po prostu zaczyna wierzyć w to, co ciągle słyszy i to, co ktoś ciągle mu wmawia. A ona słyszała… że jest zerem, że jest nikim i do niczego się nie nadaje. Podkreśla, że sądziła też, że on w końcu ją zabije. Ten strach ją paraliżował.

Syn jej dawał nadzieję

W końcu przyszedł czas, że starszy syn się wyprowadził. Z panią Joanną został tylko młodszy. Kiedy był w ogólniaku, wiedział, że jak najszybciej musi zdobyć pracę i zabrać mamę z tego piekła. Zawsze nad nią czuwał i starał się jej bronić. Pewnego razu nie pojechał nawet na wycieczkę szkolną, bo bał się, że ojciec zabije kobietę.

On nawet na podwórko nie wychodził, na dwudniową szkolną wycieczkę nie pojechał, bo bał się o mnie. „Wiesz, jak dorosnę, wybuduję dom i obok niego taki mały dla ciebie, zabiorę cię od niego, nie będziesz z tym wariatem” – mówił. To on stawiał mnie do pionu. „Idziemy do adwokata, zobaczysz, jakie masz prawa, może jakoś z tego się wyplączesz” – namawiał. „Mamuś do kogo ja wrócę, jak wyjadę, jaka ty jesteś roztrzęsiona, mamuś, proszę, ratuj się. Ja widziałem jak ciągnie cię po podłodze, jak podchodzi z tyłu i ciągnie za włosy…”

W końcu udało jej się uwolnić…

Pani Asia znalazła w końcu pomoc. Trafiła na właściwego człowieka. Terapeuta z Ośrodka Pomocy Społecznej sprawił, że kobieta przełamała swój wstyd i zaczęła opowiadać o tym, co ją spotkało. Wysłał ją na zajęcia do grupy, w której poznała panie po podobnych przejściach. Zrozumiała wtedy, że nie jest jedyna.

Wtedy też stało się coś, co w końcu pozwoliło Pani Asi przerwać gehennę. Mąż przystawił jej nóż do gardła, ale ona cudem uciekła na balkon. Zaczęła krzyczeć, a ktoś wezwał policję. Kiedy funkcjonariusze przyjechali na miejsce, powiedzieli jej już, że ma pół godziny, żeby się spakować, bo inaczej, następnym razem, on ją zabije. Pomogła jej wtedy sąsiadka. Później przez rok mieszkała z młodszym synem u znajomej. Zajmowała pomieszczenie gospodarcze, które przerobiono na mieszkanko.

Sprawa była w toku. Tym razem jednak wytrwała. W sądzie zeznawali jej sąsiedzi. Pani Joanna nie miała świadomości, że oni aż tyle wiedzą i tak to wszystko z boku widzieli. To wtedy dowiedziała się także, kto kilka razy wzywał do niej policję, aby jej pomóc. Wyszło też na jaw, że pisali anonimowe donosy. Jednak nikt nie mógł nic zrobić, ponieważ ona sama ciągle się wycofywała.

Sąd stanął po stronie kobiety

Sąd ostatecznie stanął po stronie Pani Joanny. Jej mąż dostał nakaz opuszczenia mieszkania. Za 27 lat maltretowania żony został jednak skazany tylko na rok więzienia w zawieszeniu na trzy lata… Wszystko dlatego, że wcześniej nigdy nie był karany. Kobieta na koniec szczerze wyznaje…

Dzisiaj, po trzech latach, mogę o tym wszystkim mówić, zacząć od nowa, cieszyć się życiem

Napisz do nas, jeśli spotkała Cię historia, którą chcesz się podzielić: redakcja@popularne.pl