74-latka bez nogi dorabia do emerytury.„Przy życiu trzymają mnie ludzie i praca”
Kiedyś pani Irena pracowała jako pielęgniarka. Dzisiaj 74-latka bez nogi sprzedaje kwiaty, żeby przeżyć. „Przy życiu trzymają mnie ludzie i praca” — podkreśla emerytka.
Przez 35 lat była pielęgniarką
Pani Irena pracowała jako pielęgniarka przez 35 lat. Pomagała leczyć chorych w jednym z warszawskich szpitali. Chociaż kiedyś pomagała innym, dziś sama potrzebuje pomocy. Kobieta dźwiga ciężar niepełnosprawności od ponad 20 lat. Przeszła amputację nogi i cierpi na przewlekłe zapalenie tętnic. Ale mimo to pani Irena musi walczyć o godne życie.
74-latka utrzymuje się z emerytury, która wynosi 1360 złotych. To za mało, żeby utrzymać się w Warszawie i żyć na godnym poziomie. Jednak pani Irena nie oczekuje niczyjej litości. Jest przyzwyczajona do ciężkiej pracy. I teraz robi to, co może.
74-latka bez nogi sprzedaje kwiaty
Niektórzy Warszawiacy doskonale znają panią Irenę Mierzejewską. Przynajmniej z widzenia, bo bardzo często można ją spotkać przy stacji Metro Świętokrzyska w Warszawie. Tam starsza pani sprzedaje kwiaty. Łatwo ją rozpoznać, ponieważ przy wózku z kwiatami stoją dwie kule, o których porusza się kobieta.
74-letnia pani Irena każdego dnia wstaje o godzinie 2.00 w nocy, a potem wsiada w autobus nocny w Śródmieściu, by dojechać na giełdę kwiatową na Bakalarską.
Pakuję kwiaty do toreb i plecaka. Zawsze ktoś pomaga mi przenieść towar do bramy targowiska, samej byłoby mi ciężko, bo chodzę o kulach. Ludzie są dla mnie naprawdę bardzo mili. Później zamawiam taksówkę, jeżdżę od dawna z takim panem, którego znam i on podwozi mnie tu, do Centrum. Po 6.00 już rozstawiam się z kwiatami i sprzedaję
– mówi pani Irena, zagajona przez dziennikarkę portalu kobieta.wp.pl.
Proszę pojechać na Bakalarską i zobaczyć, ilu starszych, biednych ludzi przyjeżdża tam każdego dnia. Ciężko pracują, żeby dorobić do emerytury
– mówi 74-latka.
Ma rację. Wystarczy rozejrzeć się dookoła, żeby dostrzec, że osób takich, jak pani Irena, jest znacznie więcej. 74-latka uwielbia ludzi, a ci odpłacają jej ciepłem i życzliwością. Mówią do niej „ciociu”, „babciu”.
Jak teraz było to siedzenie w domu, to myślałam że zwariuję. Ja jestem przyzwyczajona do pracy z ludźmi. W ogóle do pracy jestem przyzwyczajona
– mówi pani Irena.
Codziennie pani Irena czeka tak długo, aż uda się jej sprzedać większość tulipanów. Chociaż jest jej ciężko, nie narzeka.
Pani Irena nie chce jałmużny, po prostu wystarczy jej, jak kupicie od niej kwiaty, aby nie musiała marznąć
– czytamy w poście na Facebooku.
„Ja już swoje przepłakałam”
Poznając historię pani Ireny trudno oprzeć się wrażeniu, że to dobrzy ludzie dodają jej sił, by mierzyć się z codziennością. A ta, jak wiemy, nie jest usłana kolorowymi kwiatami…
Ja już swoje przepłakałam. Kiedyś jeździłam na rehabilitację i poznałam takiego chłopaka, miał około 20 lat. Stracił nogę w wypadku na motorze. On mi powiedział, że jeszcze wszystko będzie dobrze, że znów będę chodzić i mam się nie martwić. Pomyślałam, że skoro taki młody człowiek się nie załamuje i nie poddaje, to i ja nie mogę.
– mówi 74-latka.
Jeśli pandemia ma jakieś dobre strony, to jedną z nich jest właśnie to, że nauczyliśmy się nieco szerzej otwierać oczy, pomagać sobie wzajemnie i dostrzegać tych, których w codziennym pędzie dotąd nie dostrzegaliśmy. W niektórych przypadkach chodzi o ratowanie czyjegoś biznesu, na który pracował całe swoje życie. W innych po prostu o to, by sprawić, że ktoś przestanie się czuć niepotrzebny, samotny i opuszczony. Oby pandemia skończyła się jak najszybciej, ale wrażliwość na drugiego człowieka pozostała z nami już na zawsze.
