„Zamknij mordę, bo nie mogę zebrać myśli”. W czasie porodu została upokorzona przez lekarza

Czy poród może być koszmarem? Okazuje się, że tak, a doświadczyła tego pani Sylwia, która swoją traumatyczną historią podzieliła się na koncie na Facebooku. Nie tylko otworzyła się przed ludźmi i opisała, to co ją spotkało, ale poprosiła, aby dzielić się jej historią.

„Nigdy nie sądziłam, że napiszę post, w którym podzielę się, najcenniejszą dla mnie, prywatnością moją i mojej rodziny”

Jest to jednak jedyny sposób na przekazanie bólu, którego niedawno doświadczyłam – a przede mną wiele innych kobiet. To jedyny sposób, żeby coś zmienić, żeby w przyszłości już żadna inna kobieta nie cierpiała

„Zawsze marzyłam o dużej, głośnej rodzinie. Rodzina jest sensem, który napędza mnie do działania, dlatego z entuzjazmem przyjęłam wiadomość o kolejnej ciąży (Mama trójki dzieci ❤️)”

Nie obyło się jednak bez komplikacji. Dwukrotnie trafiłam do szpitala. Za każdym razem byłam przerażona. Czułam się bezradna. Sama nie mogłam sobie pomóc, dlatego poprosiłam o wsparcie doświadczonych profesjonalistów, na których mogłam liczyć w najtrudniejszych momentach ciąży. Pod okiem wspaniałych lekarzy powoli zbliżał się termin rozwiązania.

Po pierwszym porodzie kleszczowym, drugim przez cesarkę, ponownie dostałam skierowanie na cesarskie cięcie. Kiedy wyznaczono mi termin zabiegu, poczułam ulgę. To miał być koniec strachu, który towarzyszył mi przez 9 miesięcy. Podświadomie jednak czułam niepokój. Intuicja nie pozwoliła mi spać spokojnie.

Poród rozpoczął się po północy 8 stycznia. Chwilę później, w trakcie ubierania się odeszły mi wody płodowe, więc szybciutko ruszyliśmy w drogę.. Uśmiechnięci, w pół godziny dotarliśmy do szpitala. Nie dopuszczaliśmy do siebie myśli, że coś niedobrego może się jeszcze wydarzyć. To miał być koniec, nasz happy end

„Nasza radość nie trwała długo. Koszmar rozpoczął się już na izbie przyjęć, gdzie nikt nie słuchał co mówię. Jedyne pytanie jakie się pojawiało to po co cesarskie cięcie?”

Siadać, odpowiadać na pytania, cisza. Gdy dołączył lekarz dyżurujący, było już tylko gorzej. Jakby wściekły, że musiał wyjść z gabinetu. Pomimo mojej historii medycznej, zakwestionował potrzebę cesarki mówiąc, że nie będzie się ze mną pieścił jak reszta lekarzy.

Autorytatywnie kazał usiąść na fotelu ginekologicznym, na który ledwo i w bólach udało mi się wejść. Płakałam. Badanie było nieznośne. Moje uda pokryły się krwią. Usłyszałam od niego tylko „zamknij mordę, bo nie mogę zebrać myśli” Bielizna którą ledwo ściągnęłam do badania leżała na podłodze, chodzono po niej.

Trwał festiwal upokorzenia – jak się później dowiedziałam zły dzień lekarza. Wiedziałam, że od niego właśnie zależy moje i dziecka zdrowie i życie. Czułam się coraz bardziej przerażona. Bezpieczeństwo, o które tak walczyłam w ciąży, zostało mi zabrane wraz z przyjściem tego człowieka. Jego ton, zachowanie, spojrzenia – nie miały nic wspólnego z ludzkim podejściem do kobiety która za moment urodzi.

Zamiast wyjaśnienia sytuacji, dostałam stos dokumentów do podpisania, które błędnie wypełniłam. Otrzymałam od lekarza reprymendę w postaci „tylko kretyn podpisuje dwa formularze”. Wtedy nie czytałam niczego, nie byłam w stanie. Wtedy chciałam jak najszybciej to skończyć. Chciałam wyjść, zawołać Przemka – niestety nie wypuszczono mnie. Szukałam kogokolwiek kto choć na moment stanie się człowiekiem, zrozumie mój strach. Przestanie mnie traktować jak szeregowego w wojsku

„Powtarzałam w kółko, że chcę cesarkę, że mam skierowanie. To tylko go rozwścieczyło. Ale udało się. Zabrali mnie na blok”

Obrażeni, milczący, – przecież nie wolno żądać cesarki mając skierowanie. Nie wolno mówić, płakać. Nie wiedziałam, co się dzieje? Bałam się tak cholernie, ze ciężko to opisać. Personel medyczny się obraził, zaraz pokroją mi brzuch, wyciągną dziecko…Kiedy rozpoczął się zabieg, modliłam się, żebyśmy z moim synem wyszli z niego cali. Nic innego mi nie pozostało!

W sali pełnej ludzi, czułam się samotna jak nigdy wcześniej w życiu. Moje ciało drżało ze strachu. Oczy wypełniły się łzami. Personel nie zareagował. Poczułam ulgę dopiero wtedy, kiedy zobaczyłam obok siebie zdrowego Antosia. Po zabiegu lekarze jakby się rozpłynęli. Anestezjolodzy zażenowani zachowaniem lekarzy, próbowali zadbać o mój komfort. Spędziłam z nimi dwie godziny w sali po operacyjnej, i czułam ze są obok mnie ludzie!

Kiedy ochłonęłam, pomyślałam o Przemku, który został sam na korytarzu i nie wiedział nic o zaistniałej sytuacji. Dopiero po ponad 2 godzinach zobaczyliśmy się ponownie. Rozpłakałam się i zaczęłam opowiadać o tym, co się niedawno wydarzyło. Spędziłam w szpitalu 3 dni. W tym czasie starałam się odpocząć, cieszyć zdrowym dzieckiem i zapomnieć o koszmarze porodu. Mój spokój nie trwał długo.

Przy ściąganiu opatrunku, po raz pierwszy zobaczyłam ranę po cesarskim cięciu. Wyglądała przerażająco. Kawałek skóry został niedbale obwiązany szwem i wygląda jak ogonek. Okropieństwo. Wiedziałam ze coś jest nie tak. Po wyjściu ze szpitala pomyślałam, ze zasięgnę opinii innych lekarzy. Każdy ale to każdy z nich, łącznie z położnymi – stwierdzili ze brzuch będzie wymagał plastyki!!!

Wróciliśmy z Przemkiem do szpitala, żeby to wyjaśnić. Na miejscu spotkaliśmy się z kierownikiem oddziału ginekologicznego. Nie potrafił wytłumaczyć się z braku profesjonalizmu swojego personelu. Przeprosił za zaistniałą sytuację i stwierdził, że „każdy może mieć gorszy dzień”. Na koniec, dodając od siebie, że mimo wszystko mogłam urodzić naturalnie. Osłupiałam. Gorszy dzień?!! Cholera!!! Szukaliśmy wyjaśnień także u władz szpitala, które poprosiły o przekazanie szczegółów sprawy w formie elektronicznej dodając że borykają się z problemem ludzi do pracy. Wyobrażacie sobie?!

„Ktoś zapyta mnie po co o tym mówisz? Powiedzmy sobie w końcu otwarcie, tego typu sytuacje spotykają wiele kobiet każdego dnia!”

Dlaczego musimy się godzić na tego typu podejście i traktowanie? Dlaczego powierzając komuś swoje zdrowie i życie nie możemy być pewni, że trafiliśmy w dobre ręce, że będziemy traktowani z należytym szacunkiem? Każdy z nas ma prawo mieć gorszy dzień, każdy ma prawo mieć zły humor, ale nigdy nie zaakceptuje i nie zrozumiem chamstwa, sadyzmu?, okrucieństwa i obojętności.

Kochani, moim wpisem nie chcę przekreślić całego środowiska medycznego. Wręcz przeciwnie. W swoim życiu spotkałam i spotykam wielu wspaniałych i oddanych swoim pacjentom ludzi. Jednak nadal jest grupa osób, która niszczy ten wizerunek a inna grupa udaje, że tego nie widzi

Jak można tak traktować kogokolwiek?!

Oryginalny post możecie przeczytać tu.

*Zdjęcia mają charakter poglądowy

Napisz do nas, jeśli spotkała Cię historia, którą chcesz się podzielić: redakcja@popularne.pl